کد مطلب:74709 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:368

اما اللیل فصافون اقدامهم تالین لاجزاء القرآن، یرتلونها ترتیلا،

[صفحه 10]

یحزنون به انفسهم و یستثیرون به دواء دائهم، فاذا مروا بآیه فیها تشویق ركنوا الیها طمعا، و تطلعت نفوسهم الیها شوقا، و ظنوا انها نصب اعینهم و اذا مروا بآیه فیها تخویف اصغوا الیها مسامع قلوبهم، و ظنوا ان زفیر جهنم و شهیقها فی اصول آذانهم.

شب هنگام به نماز می ایستند، و آیات نورانی قرآن را با همه ی وجود زمزمه می كنند و در هاله یی از حزن مقدس و دنیایی از عرفان و توجه، آن را در كام جانشان می ریزند، و آنگاه با نیروی برگرفته از آن به درمان دردهاشان می پردازند، آری بزرگترین درد انسان دوری از خدا و اشتغال به غیر اوست.

قرآن را می خوانند و در آیات نورانی آن تفكر و تدبر می كنند و آنگاه كه بشارتهای الهی را می شنوند، بدان دل می بندند و شكوفه های شوق بر جانشان می دمد، و چنانند چون كسی كه بدان دست یازیده و آن را دریافت كرده است.

ولی وقتی به آیه ی عذاب می رسند چنانند كه گویا صدای زبانه ی آتش و همهمه ی شعله های خشمناك جهنم را می شنوند.

صفحه 10.